παρέσυρε τοὺς Πρωτοπλάστους στὴν παρακοὴ καὶ τὴν ἀπώλεια τοῦ
Παραδείσου. Καὶ αὐτὸ τὸ θανάσιμο ἁμάρτημα ἐπισημαίνει στὸν «Α´
Ἀσκητικὸν Λόγον» του ὁ Μέγας Βασίλειος λέγοντας καὶ τὰ ἑξῆς:
«Νὰ μὴ εἶσαι περίεργος, οὔτε νὰ θέλης νὰ βλέπης τὰ πάντα, γιὰ νὰ μὴ
εἰσχωρήση στὴν διάνοιά σου τὸ ἐπικίνδυνον δηλητήριον τῶν παθῶν. Βλέπε
ὅσα εἶναι χρήσιμα, ἄκουε ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα, λέγε ὅσα εἶναι χρήσιμα
καὶ νὰ ἀποκρίνεσαι ὅσα ὠφελοῦν». Γι᾽ αὐτὸ προσοχὴ στὴν περιέργεια,
γιατὶ εἶναι δαιμονικὴ παγίδα.
Ο ΚΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΛΟΣ. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Πεντα-
πόλεως γράφει στὸ βιβλίον του «Τὸ γνῶθι σεαυτόν», τὸ ὁποῖον συν –
ιστῶ θερμὰ σὲ ὅλους, τὰ ἀκόλουθα: «Ὁ κακὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄφρων
(δηλ. τρελλός), διότι ἡ κακία εἶναι ἀφροσύνη καὶ στέρησις τοῦ φωτὸς τοῦ
φωτίζοντος τὴν διάνοιαν. Ὁ κακός, πρὶν ἀπὸ ὅλους, βλάπτει τὸν ἑαυτόν
του, διότι τὰ κακά, ποὺ διαπράττει, μπαίνουν πρωτίστως μέσα του καὶ ὑπο-
νομεύουν τὴν ἴδια του τὴν ζωὴ καὶ τὴν εὐτυχία». Γι᾽ αὐτὸ ποτὲ κακίες καὶ
σὲ κανέναν.
ΠΩΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ. Ἀντιγράφω ἀπὸ
τὸν «Ἀόρατον πόλεμον» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου,
ὅπου γράφει: «Ἀπὸ ἕξι μέρη μᾶς πολεμοῦν οἱ δαίμονες, καθὼς λέγουν οἱ
Πατέρες καὶ μάλιστα ὁ Ἅγιος Μελέτιος ὁ Ὁμολογητής: Ἀπὸ τὰ ἄνω
καὶ κάτω, ἀπὸ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ καὶ ἀπὸ ἔμπροσθεν καὶ ὄπισθεν. Καὶ
ἄνω εἶναι αἱ ὑπὲρ τὴν δύναμίν μας ὑπερβολαί, ὅπου κάμνομεν εἰς τὴν ἀρε-
τήν, κάτω δὲ αἱ ἐκ τῆς ἀμελείας μας ἐλλείψεις, ὅπου παθαίνομεν εἰς τὴν
αὐτὴν ἀρετὴν (διὰ τοῦτο εἶπον οἱ Πατέρες, ὅτι τὰ ἄκρα εἶναι τῶν δαιμόνων)
καὶ δεξιὰ μὲν λέγονται, ὅταν οἱ δαίμονες μὲ δεξιὰν αἰτίαν καὶ πρόφασιν τοῦ
καλοῦ μᾶς ρίπτουν εἰς τὸ κακόν. Ἀριστερὰ δέ, ὅταν ἀπὸ φανερὰν αἰτίαν
τοῦ κακοῦ, μᾶς κάμνωσιν νὰ ἁμαρτάνωμεν. Καὶ ἔμπροσθεν μὲν εἶναι, ὅταν
οἱ δαίμονες μᾶς πολεμοῦν μὲ τοὺς λογισμοὺς καὶ ἐνθυμίσεις τῶν πραγμά-
των, ὅπου μέλλουν νὰ ἔλθουν, ὄπισθεν δὲ ὅταν μᾶς πολεμοῦν μὲ τὶς ἐνθυ-
μίσεις καὶ προλήψεις τῶν περασμένων πραγμάτων». Προσοχή, φίλοι μου.
ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟΝ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΝ. Διαβάζω στὴν «Κλίμακα»
τοῦἉγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου «Λόγος ΚΕ´»τὰ ἀκόλουθα: «Ὅταν
ἀρχίζη νὰ ἀνθίζη μέσα μας ἡ σταφυλή τῆς ὁσίας αὐτῆς ἀμπέλου (δηλ. τῆς
ταπεινοφροσύνης), αἰσθανόμαστε πάραυτα κόπωση καὶ μῖσος πρὸς κάθε
ἀνθρώπινη δόξα καὶ ἔπαινο, ἐνῶ συγχρόνως ἐξορίζουμε ἀπὸ μέσα μας τὸν
θυμὸν καὶ τὴν ὀργή. Ὅσο δέ, ἐν τῷ μεταξύ, προχωρεῖ κατὰ τὴν πνευμα-
τικὴν ἡλικία μέσα στὴν ψυχή, ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν, κάθε καλόν, ποὺ
ἐκτελοῦμε τὸ θεωροῦμε μηδὲν ἢ μᾶλλον βδέλυγμα. Κυρίως δὲ συλλογιζό-
μαστε ὅτι κάθε ἡμέρα, ποὺ περνᾶ αὐξάνει τὸ φορτίον τῶν ἁμαρτιῶν μας,
ἐξ αἰτίας τῶν κρυφῶν καὶ ἀσυναισθήτων ἁμαρτιῶν καὶ ἀμελειῶν, ποὺ σκορ-
πίζουν τὸν πλοῦτον τῆς ψυχῆς. Τὸ δὲ πλῆθος τῶν χαρισμάτων, ποὺ μᾶς χο-
ρηγεῖ ὁ Θεός, τὸ βλέπουμε ὡς αἰτία μεγαλυτέρας τιμωρίας, γιατὶ δὲν μᾶς
ἀξίζει. Ἔτσι ὁ νοῦς ἀσφαλίζεται ἀπὸ τοὺς κλέπτες μένοντας κλεισμένος μέ-
σα στὸ βαλάντιον τῆς μετριοφροσύνης. Ἀκούει μόνον τὰ χτυπήματα καὶ τὰ
παιχνίδια τους (ἐννοεῖ τῶν κλεπτῶν δαιμόνων), χωρὶς νὰ ἐπηρεάζεται κα-
θόλου ἀπὸ αὐτά. Καὶ τοῦτο, διότι ἡ μετριοφροσύνη εἶναι ταμεῖον ἀπαρα-
βίαστον».
ΒΙΑΖΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΟΥ. Ὁ Μέγας Μακάριος λέγει «ΙΘ´
Ὁμιλία»: «Οἱ Χριστιανοί, ποὺ θέλουν νὰ προκόψουν καὶ νὰ αὐξηθοῦν
πνευματικά, ὀφείλουν νὰ βιάζουν τὸν ἑαυτόν τους πρὸς κάθε ἀγαθόν, ὥστε
νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἡ ὁποία ἐνοικεῖ μέσα τους καὶ νὰ γεμίσουν
τὴν ὕπαρξή τους μὲ Ἅγιον Πνεῦμα». Ἂς βιάζουμε λοιπὸν καὶ ἂς πιέζου-
με τὸν ἀμελῆ ἑαυτόν μας «πρὸς κάθε ἀγαθόν».
