Ὅταν βγάλουμε ἔξω τόν διάβολο καί δέν βασιλεύει πλέον στήν ψυχή ἡ ἁμαρτία, τότε ἐγκαθίσταται μέσα μας ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ», ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος, «εἶναι δικαιοσύνη, εἰρήνη καί χαρά, πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα» (Ρωμ. 14:17). Ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ μ” αὐτές τίς ἀρετές, εἶναι βέβαιο ὅτι ζεῖ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἤδη τήν ἀπολαμβάνει. Ἀντίθετα, πάλι, ὅποιος περνᾶ τή ζωή του μέσα στήν ἀδικία, στή φιλονικία καί στή θανατηφόρα λύπη, αὐτός εἶναι ὑποτελής στή βασιλεία τοῦ διαβόλου, στήν κόλαση καί στόν θανατο.
Ἀνήκουμε στή βασιλεία τοῦ διαβόλου, ὅταν μέ τή θέλησή μας διαπράττουμε τήν ἁμαρτία, ἐνῶ κερδίζουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀσκοῦμε τήν ἀρετή μέ καθαρή καρδιά. Πρέπει, λοιπόν, νά προσέχουμε, ὅσο βρισκόμαστε ἀκόμα σ” αὐτή τή ζωή, τίνος τήν ἐξουσία ἀναγνωρίζουμε καί ποιόν διακονοῦμε, τόν Θεό ἤ τόν διάβολο; Ἄς μήν ἀμφιβάλλουμε ὅτι στήν αἰωνιότητα ὁ καθένας μας θά εἶναι μέ τό μέρος ἐκείνου πού διακόνησε σέ τούτη τή ζωή.
ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
