Ὁ Ἑωσφόρος ἦταν μιά ἐξέχουσα ἀγγελική μορφή, προικισμένη μέ πολλά χαρίσματα ἀπό τόν Δημιουργό, καί ἀστραποβολοῦσε περισσότερο ἀπό ὅλες τίς ἄλλες οὐράνιες δυνάμεις. Πίστεψε, ὅμως, ὅτι τό μεγαλεῖο τῆς σοφίας καί ἡ ὀμορφιά τῶν ἀρετῶν, μέ τά ὁποῖα ἦταν καταστολισμένος, δέν τά εἶχε λάβει ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἀπό τή δύναμη τῆς δικῆς του φύσεως. Γιά αὐτό, γεμάτος ἀλαζονεία, θεώρησε τόν ἑαυτό του ὅμοιο μέ τόν Θεό καί σκέφτηκε ὅτι μποροῦσε ἀπό μόνος του νά φτάσει στήν αἰώνια μακαριότητα. Καί μόνο αὐτή του ἡ σκέψη τόν ὁδήγησε στήν πτώση. Ἔπεσε ἀπό τόν οὐρανό σάν ἀστραπή καί ἔγινε ἀσταθής καί σκοτεινός. Ἀπομακρύνθηκε ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία, καθώς πίστευε, δέν εἶχε ἀνάγκη.
Ἐνῶ πίστευε ὅτι μποροῦσε νά σφετεριστεῖ τή δόξα τοῦ Θεοῦ μέ τή δύναμη τῆς ἐλευθερίας του καί μέ τήν προσωπική του ἱκανότητα, ἔχασε τελικά ὅ,τι εἶχε λάβει ὡς δωρεά ἀπό τόν Δημιουργό. Ὁ Ἑωσφόρος, λοιπόν, γκρεμίστηκε ἀπό τόν οὐρανό ἀποκλειστικά καί μόνο ἐξαιτίας τοῦ πάθους τῆς ὑπερηφάνειας.
Δεύτερο ἦρθε τό πάθος τοῦ φθόνου. Σ” αὐτό τό ἁμάρτημα ἔπεσε ὅταν εἶδε τή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Τότε εἶχε ἀκόμα τή δυνατότητα νά σηκωθεῖ! Ὁ φθόνος του, ὅμως, τόν ἔσπρωξε νά ἐξαπατήσει τόν πρωτόπλαστο μέ τά τεχνάσματά του. Ἔβλεπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος, πού μόλις εἶχε πλαστεῖ ἀπό τό χῶμα τῆς γῆς, δεχόταν τήν κλήση γιά μιά δόξα ἴδια μ” αὐτήν πού ἐκεῖνος ἀπολάμβανε, ὡς ἄρχοντας τῶν ἀγγέλων, πρίν ἀπό τήν πτώση του. Ἐξαιτίας τῆς δεύτερης αὐτῆς ἁμαρτίας του, ἡ δίκαιη ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ τόν γκρέμισε ὁριστικά. Ἀπό τό κεντρί, λοιπόν, τῆς ζήλειας καταστράφηκε ὁ ἴδιος, ὁ πρῶτος δημιουργός καί «ἄρχοντας τοῦ κακοῦ», παρασύροντας μαζί του καί ἄλλους στόν θάνατο (βλ. Σοφ. Σολ. 2:24). Τελικά, ὁ διάβολος εἶναι δολοφόνος τοῦ ἑαυτοῦ του.
ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
