Οἰ δαίμονες εἶναι πνεύματα, ἔχουν δηλαδή φύση πνευματική. Ὑπάρχουν, βέβαια, καί ἄλλες πνευματικές φύσεις, ὅπως εἶναι οἱ ἄγγελοι, ἡ ψυχή μας ἤ κι αὐτός ἀκόμα ὁ ἀέρας. Οἱ φύσεις αὐτές, ὡστόσο, δέν εἶναι τελείως ἀσώματες. Ὅλες τους ἔχουν σῶμα, μέ τό ὁποῖο ὑπάρχουν, ἄν καί αὐτό εἶναι πνευματικό καί πολύ λεπτότερο ἀπό τό δικό μας, καθώς μαρτυρεῖ ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου: «Ὑπάρχουν σώματα ἐπουράνια καί σώματα ἐπίγεια» (Α” Κορ. 15:40). Ἀπό αὐτό συμπεραίνουμε ὅτι τίποτα δέν εἶναι τελείως ἀσώματο, παρά μόνο ὁ Θεός.
Οἰ δαίμονες, λοιπόν, εἶναι ἐλεύθεροι ἀπό τό φορτίο τῆς δικῆς μας σάρκας, γι” αὐτό καί δέν ἐμποδίζονται νά ἐκπληρώνουν ἄμεσα κάθε ἐπιθυμία τους. Ὅσο τό πνεῦμα τους εἶναι ταχύ στό νά ἀντιλαμβάνεται, τόσο καί ἡ οὐσία τους εἶναι εὐκίνητη καί ἐλεύθερη στό νά ἐνεργεῖ. Ἀλλά αὐτή ἡ εὐκολία, νά ἐκπληρώνονται δηλαδή ἀκαριαῖα τά θελήματά τους, δέν ἀφήνει στή σκέψη τους τό περιθώριο νά παρέμβει καί νά διορθώσει τό κακό, πού φωλιάζει μέσα στόν νοῦ τους.
Ἐπιπλέον, μήν ἔχοντας τό βάρος τῆς σάρκας, δέν ἔχουν κάτι πού νά δικαιολογεῖ τήν κακία τους. Γιατί αὐτή ἡ κακία δέν προκαλεῖται, ὅπως σ” ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, ἀπό εξωτερικούς παράγοντες, ἀλλά ἀποκλειστικά καί μόνο ἀπό τή διεστραμμένη θέληση τους. Ἡ ἁμαρτία τους, λοιπόν, εἶναι ἀσυγχώρητη καί ἡ πονηρία τους ἀθεράπευτη. Ἔτσι, δέν ὑπάρχει γι” αὐτούς καμιά ἐπιείκεια, ἀλλά οὔτε καί πιθανότητα νά μετανοήσουν.
ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
