Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι κάθε δαίμονας ἀσχολεῖται μέ κάποιο συγκεκριμένο πάθος, πού φροντίζει πρῶτα νά τό σπέρνει στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί μετά νά τό καλλιεργεῖ. Μερικοί δαίμονες ἀσχολοῦνται μέ τά πάθη τῆς ἀκολασίας, ἑνῶ ἄλλοι μέ τό πάθος τῆς βλασφημίας. Ἄλλοι ξεσηκώνουν τήν ὀργή καί τόν θυμό. Ἄλλοι βυθίζουν τόν ἀνθρωπο στή λύπη καί ἄλλοι τοῦ προκαλοῦν κενοδοξία καί ὑπερηφανεία.
Ὁ καθένας τους πασχίζει νά αἰχμαλωτίσει τήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου μέ τό πάθος πού ἰκανοποίει αὐτόν τόν ἴδιο. Ὡστόσο, δέν χῦνουν ὅλοι ταυτόχρονα τά δηλητηρία τους, ἀλλά ἕνας-ἕνας ξεχωρίστα καί ἀνάλογα μέ τό πόσο, ποῦ καί πῶς θά τούς τό ἐπιτρέψουν οἱ διαθέσεις καί ἡ ἄμυνα τοῦ ἀνθρώπου.
Δέν συμβαίνει, γία παράδειγμα, ἕνας ἄνθρωπος νά παρακινεῖται σέ ἀνόητα καί αἰσχρά γέλια, ἑνῶ ταυτόχρονα νά βυθίζεται καί νά κατατρώγεται ἀπό τή λύπη. Ἑπομένως, ὑπάρχει κάποια συνεργασία μεταξύ τῶν δαιμόνων, ἄν καί, ὡς ἀκατάστατοι καί ἀσύνετοι πού εἶναι, δέν μποροῦν νά τηρήσουν ἀνάμεσά τους πειθαρχία καί τάξη.
Ἀναγκάζονται, ὅμως, νά συνεργαστοῦν μόνο καί μόνο γιά νά συντονίσουν τίς ἐπιθέσεις τους σέ μία ψυχή, ὥστε σταδίακα καί διαδοχίκα νά τήν καταβάλουν. Μόλις νικηθεῖ, δηλαδή, ὁ ἕνας δαίμονας καί ἀναγκαστεῖ νά ὑποχωρήσει, τότε παραχωρεῖ τή θέση του σέ κάποιον ἄλλον, πού θά ἐπιτεθεῖ πιό βίαια. Ἄν ὁ δεύτερος αὐτός δαίμονας θριαμβεύσει, τότε θά παραδώσει τήν ψυχή σ” ἕναν τρίτο, κ.ο.κ.
ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
Pingback: Αββάς Κασσιανός - Τα πονηρά πνεύματα | AgionLogoi.com